sábado, septiembre 01, 2007


Mi Diwan* Favorita

He leído en un obituario que un poeta portugués afincado en Inglaterra ha muerto recientemente. Alberto de Lacerda, poeta sin patria, poeta maldito, murió en Londres, donde mueren todos los desterrados y exiliados. Nunca había escuchado de su existencia, aunque me doy cuenta que tengo conexiones con él por varios motivos.

Su muerte me ha hecho recordar que los Diwanes Portugueses son mis favoritos. Y también que al fín y al cabo yo también soy un exiliado. Un asqueado de España y su vulgaridad. Un anhelante del nacionalismo ibérico y andaluz. Por ese motivo, me gustaría colgar un poema que encontré hace muchos años en una pradera del Algarbe Andaluz, perdón, portugués, para hacer un homenaje a estos maravillosos poetas . Es de Miguel Torga, un iberista que también está en el panteón de mis héroes. Encontré un poema suyo en un libro desojado que estaba flotando en esa hermosa pradera. Volaba libre, cantándole las poesías a las flores y a los árboles. Me paré por casualidad en aquél lugar y recibí un enorme regalo. Una hermosísima poesía de Miguel Torga llamada “Mudez”. Si es que, el que no lee es porque no quiere. Aquí la pongo:

Mudez

Que desgraÇa meu Deus!
Tenho a Ilíada aberta á minha frente,
Tenho a memoria cheia de poemas,
Tenho os versos que fiz,
E todo o santo dia me rasguei
À procura não sei
De que palavra, síntese ou imagen!
desÇo dentro de mim, olho a paisagem,
analiso o que sou, penso o que vejo
de dar outra expressão ao que voi dito!
Sempre a mesma vontade de gritar,
Embora de antemão a duvidar
Da exactidão e forÇa desse grito
Mudo, mesmo se falo, e mudo ainda
Na voz dos outros, todo e une afogo
Neste mar de silêncio, íntima noite
Sem madrugada.
Silêncio de crianza que fichase
Toda a vida crianza,
E nunca conseguisse semeihanÇa
Entre o pavor e o pranto que chorasse.

Miguel Torga- Orfeo Rebelde (1958).

No hay comentarios: